Günaydın demeliyim sana, dünyanın bütün aç çocuklarının feryatlarını bir kenara bırakıp, sokak ortasında dilenen kaldırım çiçeklerini görerek günaydın demeliyim. Yaşamalısın, yaşatmalısın sevgileri. Gururuma yenik düşüyorum bazen. Ayaklar altına almadan ilerlemek istiyorum insanca. Oysaki hayat ben çiğnemeden ömürden kalan ne varsa almadan akmam diyor. Feryadını duy çocukların, sesini çıkarma diyor. Kirlen ama temizmiş gibi yap diyor.

Sen? Sabah temiz elbiselerini giyebiliyor musun üzerine?

Ben, bizler… Kirlettiğimiz doğa… Öldürdüğümüz hayvanlar. Sırf zevk olsun, daha lezzetli olsun diye canlı canlı ateşte çevirdiğimiz hayvanlar. Onları da bir kenara bırakıp günaydın demeliyim sana. Ben uyanmalıyım.

Sen okumalısın bütün mektuplarımı gözünün kenarı ile. Biraz da alaylı. Sonra… sormalısın acaba şimdi ne yazdı diye. Anlamadıklarına kefen biçmelisin mezarlıklara özel. Yıkmalısın bulamadığın köprüleri… Yorgun düşünceye kadar koşmalı koşmalı…Nefret etmelisin.

Beklemeli.. Kaç gece… kaç yıl… kaç asır…

Ölürken sevda çiçekleri… Yakılan ağıtlar namazsız gömülüyor.

Senin, için elverir. Duaya dur.

Can almak yetmez çünkü. Her bir katmanında izini bırakmalı acının.

Senin de uykuların acıyor mu?

Düşlerin ufalanıyor mu?

Sen acıya yazarsın.

Yaz.

Acılar için yaz.

Bütün acılar senin için çığlık çığlığa uyanıyor.